Ιστορίες δύναμης

"Στο Λυκόφως" Φωτό Κλειώ

Σήμερα θα φιλοσοφήσουμε  ανοίγοντας ένα παράθυρο στο Σύμπαν.

"Ο κόσμος που όλοι γνωρίζουμε είναι μονάχα μια περιγραφή. Οτι έχουμε μέσα στο μυαλό μας για τον κόσμο σαν χειροπιαστό είναι απλώς μια περιγραφή του κόσμου ,που εγγράφεται μέσα μας από την στιγμή της γέννησής μας.

Οσο μεγάλωνε το αίσθημα της ατομικότητος, ο άνθρωπος έχασε την φυσική του σύνδεση με την σιωπηλή γνώση. Ο σύγχρονος άνθρωπος, κληρονόμος αυτής της ανάπτυξης, είναι τόσο απελπιστικά απομακρυσμένος από την πηγή των πάντων, που το μόνο που μπορεί να κάνει ενίαι να εκφράσει την απελπισία του με βίαιες και κυνικές πράξεις αυτοκαταστροφής. Η αιτία για τον κυνισμό και την απελπισία του ανθρώπου είναι ένα κομματάκι γνώσης που έχει απομείνει μέσα του, και που κάνει δύο πράγματα. Το ένα είναι να του δίνει κάποια υποψία γύρω από την αρχαία του σύνδεση με την πηγή των πάντων και το άλλο να τον κάνει να αισθάνεται ότι χωρίς αυτή την σύνδεση, δεν έχει καμμία ελπίδα ειρήνης, ικανοποίησης, και επίτευξης.
Εχοντας χάσει κάθε ελπίδα επιστροφής στην πηγή των πάντων, ο άνθρωπος αναζητούσε ανακούφιση στην ατομικότητά του, και σε αυτή του την προσπάθεια κατάφερε να σταθεροποιήσει το σημείο συναρμογής του στην θέση της διαιώνισης της εικόνας του., τον αυτοκατοπτρισμό και την σπουδαιότητα του εγώ.

"Ο μέσος άνθρωπος δεν θα γνωρίσει ποτέ ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερο αληθινό και λειτουργικό,ο συνδετικός δεσμός με τον σκοπό και για αυτόν θα είναι πάντα νεκρός .
Στην διάρκεια της ενεργούς ζωής του ποτέ δεν θα έχει την ευκαιρία να περάσει την στάθμη της απλής προκατάληψης για την μοίρα,γιατί από αμνημόνευτα έτη οι έννοιες της καθημερινότητας τον έχουν αποχαυνώσει.Ο καθένας μας έχει αποστερηθεί την σιωπηλή γνώση από φυσικούς φραγμούς,διαφορετικούς σε κάθε άτομο.

Μόνο όταν οι ζωές κάποιων ξεπερνούν λίγο την κληρονομική αυτή προκατάληψη, η μοίρα αρχίζει να παίρνει διαφορετικό χαρακτήρα.
Τότε κάποιοι αρχίζουν να ξυπνάνε και να βλέπουν μέσα από την ομίχλη της καθημερινότητας.
Το οικοδόμημα που υψώνει μπροστά τους ο σκοπός είναι το καθαρτήριο και εκεί μέσα βρίσκουν την σιωπηλή γνώση που επιτρέπει την διαδικασία της κάθαρσης να συμβεί. Χωρίς αυτήν την εσωτερική γνώση καμιά διαδικασία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει και το μόνο που θα μας έμενε θα ήταν μια ακαθόριστη αίσθηση ότι κάτι μας λείπει.
Για να αναζωογονηθεί αυτός ο δεσμός , χρειάζεται ένας ζωντανός στόχος ,μία ειδική κατάσταση μυαλού,που ονομάζεται άκαμπτος σκοπός

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΄΄ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ΄΄ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ.
Και τότε η μοίρα αρχίζει να παίρνει διαφορετικό χαρακτήρα, για κάποιους Τότε αρχίζουν να ξυπνάνε και να βλέπουν μέσα από την ομίχλη της καθημερινότητας.

"Σκιάς όναρ άνθρωπος" Πίνδαρος

Οι έννοιες της καθημερινότητας έχουν αποχαυνώσει τον μέσο άνθρωπο, που επιμένει να παραμένει εγκλωβισμένος στην "σπουδαιότητα του μεγάλου εαυτού του", και δυστυχώς για τους πιο πολλούς αυτό το ξύπνημα έρχεται μαζί με το χάσιμο της ενέργειας που προκαλούν τα γηρατειά, όπου δεν υπάρχει πια η δύναμη να στρέψουν την προκατάληψή τους σε θετικές και πραγματικές ανακαλύψεις.
Τότε το μόνο που απομένει είναι μία διαπεραστική αγωνία, μία νοσταλγία για κάτι που δεν περιγράφεται και θυμός για κάτι που χάθηκε οριστικά .

Φωτό Κλειώ

Μην προσπαθείς να μετατρέψεις όλο αυτό το μεγαλείο σε λογική,δεν θα σου προσφέρει τίποτε.

Μας τριγυρίζει η αιωνιότητα.Το να να την κάνεις μια κατανοητή ανοησία είναι και μικρό και καταστροφικό.
-Όταν ο διάλογος σταματά,ο κόσμος καταρρέει και λάμπουν σπάνιες πλευρές του εαυτού μας,που ήταν σαν να τις πλάκωναν πρώτα τα λόγια μας.Είσαι ότι είσαι, γιατί λές στον εαυτό σου ότι είσαι έτσι σε έναν ατελείωτο εσωτερικό μονόλογο. Μονολογούμε συνεχώς και καταλήγουμε στο ανέκδοτο με τον γρύλο
-Οι άνθρωποι είναι γεμάτοι με σχήματα που μπορεί να είναι επιθυμίες,προβλήματα,λύπες,έγνοιες. Απέναντί τους νοιώθεις ποικίλα συναισθήματα από μια γλυκιά απόλαυση μέχρι έντονη απέχθεια

Η αναζήτηση της τελειότητας του πνεύματος ,είναι η μόνη πράξη που δικαιώνει το ανθρώπινο γένος
- Κάθε άνθρωπος αξίζει ότι είναι στον κλήρο του ανθρώπινου γένους,χαρά,πόνο ,λύπη και αγώνα.

Η φύση των πράξεων του είναι χωρίς σημασία, εκτός αν αυτός ο άνθρωπος αρχίσει να δρά σαν Ηρακλής.

Στην πραγματικότητα όλες οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν απελπιστικά. Η συλλογή αναμνήσεων, μας φθείρει μας γεράζει και ταυτόχρονα μας κάνει τόσο ηλίθια υπερόπτες.

Είναι ο Άθλος της Λερναίας Ύδρας του Ηρακλή,
το τέρας που μας κατατρώει αδηφάγα.

Το παρελθόν,  και ο τρόπος που ασχολούμαστε και προσκολλούμαστε σ’αυτό, κουβαλώντας μαζοχιστικά την αυτολύπηση μας, τις μίζερες εμπειρίες μας, τα ματαιωμένα όνειρα μαας, τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες μας, τις ψευδαισθήσεις μας και η Λερναία Ύδρα απλώνει τα πλοκάμια της και μας καταβροχθίζει με τα 9 κεφάλια της.

Παλιά , όταν είχαν την πλήρη ισχύ τους τα μυστήρια, αυτό το νόημα είχε η εξομολόγηση. 

Θεράπευε το ενεργειακό σώμα του ανθρώπου, έκλεινε τις πληγές, τα τραύματα.
Μπορούμε να διαλέξουμε ένα σύννεφο ένα δέντρο ένα λουλούδι . ..
και να του  διηγηθούμε την ιστορία μας ,να νιώσουμε θεατές του δράματος και να ξεμπερδέψουμε με αυτήν.

Η πλήρης και μεθοδική ανασκόπηση της ζωής μας, θα λύσει πολλά από τα προβλήματα της υγείας, αν θέλει κάποιος να τα λύσει, αρκετές φορές αυτός είναι ενας τρόπος να επιζητούμε και να επισύρουμε την προσοχή και των οίκτο των άλλων.  

Πίσω από τις αρρώστιες κρύβεται μια αρρωστημένη λογική.
Πρέπει να θελήσουμε ν’αποφασίσουμε να είμαστε υγιείς!

"Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,
και τον Ουρανό σ’ ένα αγριολούλουδο,
να κρατήσεις το Άπειρο στην παλάμη σου
και την Αιωνιότητα σε μια ώρα.""William Blake"

Φωτό Κλειώ

"Το Πέρασμα"