Ιφιγένεια εν Ταύροις

 

Ιφιγένεια εν Ταύροις σε ελαιογραφία του Άνσελμ Φόιερμπαχ λίγο πριν τη αφήγηση του κακού ονείρου, (1862). Κρατικό Μουσείο της Έσσης

Η Ιφιγένεια εν Ταύροις είναι τραγωδία του Ευριπίδη, συνέχεια της Ιφιγένειας εν Αυλίδι,

Στο ναό της Άρτεμις στην Ταυρίδα γίνονται θυσίες . θυσιάζουν στη θεά  όσους  ξένους συλλαμβάνουν στη χώρα και η Ιφιγένεια, ως ιέρεια, κάνει τον εξαγνισμό των θυμάτων πριν τη σφαγή.

Η Ιφιγένεια έχει δει κακό όνειρο τη νύχτα, ότι πέθανε στο Άργος ο αδελφός της Ορέστης και έχει βγει τώρα το πρωί στον αέρα και στο φως να το διηγηθεί και έτσι να το ακυρώσει.

Φτάνει στο μεταξύ ο Ορέστης με τον Πυλάδη και κατά το χρησμό και την εντολή του Απόλλων/Φοίβος πρέπει να πάρει από το ναό το άγαλμα της θεάς και να το φέρει στην Αθήνα· έτσι θα λυτρωθεί από τη μανία των Ερινύων που τον κυνηγάνε σαν μητροκτόνο. 

Αλλά οι δύο ήρωες συλλαμβάνονται από βάρβαρους ως ιερόσυλοι, που σύμφωνα με δικούς τους νόμους και καθώς ο βασιλιάς της Ταυρίδας, Θόας, μισούσε τους ξένους και τους Έλληνες, έπρεπε να θυσιαστούν.

Ο Ορέστης και ο Πυλάδης  που έχουν συλληφθεί , μπροστά στην Ιφιγένεια 

1766) by Benjamin West

 Προτού λοιπόν θανατωθούν ως θυσία προς τη Θεά Αρτέμιδα, οδηγούνται για εξαγνισμό, στο ναό της Θεάς, από την ιέρεια του ναού. Όμως ιέρεια του Ναού της Θεάς τυγχάνει να είναι η αδελφή του Ορέστη η Ιφιγένεια με την οποία αναγνωρίζονται. Έτσι με τέχνασμα αυτής οι ήρωες και μαζί τους η Ιφιγένεια καταφέρνουν με την βοήθεια της Θεάς Αθηνάς να αποδράσουν αποκομίζοντας και το ιερό ξόανο της Θεάς.

Ο θρήνος της Ιφιγένειας με την αναφορά του στη σχέση Ύβρις- Άτη της γενιάς της και με την παραφορά για την προσωπική της τύχη και την ένταση που προκαλεί το όνειρο σε συνδυασμό και με του χορού τη σύμπραξη είναι από τα πιο λυρικά και ωραιότερα μέρη της τραγωδίας ή ακόμα και άλλων τραγωδιών. (στροφές 205-235 και 392-465)

«Ξένη τώρα στ΄άξενα του Πόντου τ΄αγριόμερα χωρίς πατρίδα, απάντρευτη χωρίς παιδιά και φίλους απ΄ όλους ξεχασμένη! Ούτε την Ήρα τραγουδώ ούτε της Αθηνάς και των Τιτάνων τις μορφές στον αργαλειό υφαίνω! Τώρα την αιματόλουστη την όλο κλάματα σφαγή των ξένων ευλογώ που μαύρο δάκρυ χύνουνε σαν τους φορώ στεφάνια. Αχ! Ορέστη μου που βρέφος τότε σ΄άφησα στο βυζί της μάνας τρυφερό βλαστάρι που ήταν να γίνεις βασιλιάς στο Άργος για σένα κλαίω».

Η Ιστορία της Κριμαίας

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, που μας δίνει τις πρώτες πληροφορίες για την περιοχή, πρώτοι κάτοικοι της Κριμαίας υπήρξαν οι Κιμμέριοι, λαός που κατοικούσε στον Καύκασο. Ένα παρακλάδι των Κιμμερίων υπήρξαν οι Ταύροι, ένα βαρβαρικό φύλο, που μισούσε τους Έλληνες και τους σκότωνε, όπου τους έβρισκε. Πάντως, από τους Ταύρους πήρε το πρώτο της όνομα η Κριμαία, ενώ στην περιοχή αυτή εκτυλίσσονται δύο από τις τραγωδίες του Ευριπίδη, η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και η «Ιφιγένεια εν Ταύροις».

Η ιστορία της Κριμαίας ξεκινά γύρω στον 5ο αιώνα π.Χ., όταν ιδρύθηκαν πολλές ελληνικές αποικίες κατά μήκος των ακτών της. Το σημερινό της όνομα έχει μογγολική προέλευση, ενώ οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν Ταυρίδα ή Ταυρική Χερσόνησο...Αζοφική Θάλασσα, τη Μαιώτιδα Λίμνη των αρχαίων Ελλήνων.

Το 1783, η Οθωμανική Αυτοκρατορία ηττήθηκε από τη Μεγάλη Αικατερίνη. Η Κριμαία παραχωρήθηκε στη Ρωσία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία σύμφωνα με τις προβλέψεις της Συνθήκης ειρήνευσης. Μετά από δύο αιώνες συγκρούσεων, ο ρωσικός στόλος είχε καταστρέψει το οθωμανικό ναυτικό και ο ρωσικός στρατός είχε προκαλέσει μεγάλες ήττες στις οθωμανικές χερσαίες δυνάμεις. Η Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή που ακολούθησε, ανάγκασε την Υψηλή Πύλη να αναγνωρίσει τους Τατάρους της Κριμαίας ως πολιτικά ανεξάρτητους. Η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσική Αυτοκρατορία από τη Μεγάλη Αικατερίνη το 1783 αύξησε τη δύναμη της Ρωσίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. Η Κριμαία ήταν το πρώτο μουσουλμανικό έδαφος που αφαιρέθηκε από την κυριαρχία του σουλτάνου. Τα σύνορα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συρρικνώνονταν σταδιακά για άλλους δύο αιώνες και η Ρωσία θα προωθούσε τα σύνορά της δυτικά προς το Δνείστερο

Ο Κριμαϊκός Πόλεμος

Ο Κριμαϊκός πόλεμος (1853–1856), μια σύγκρουση που διεξήχθη μεταξύ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και μιας συμμαχίας της Γαλλικής Αυτοκρατορίας, της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του Βασιλείου της Σαρδηνίας και του Δουκάτου του Νασάου, ήταν μέρος ενός μακροχρόνιου ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων για επιρροή στα εδάφη της παρακμάζουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Η Ρωσία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία προχώρησαν σε πόλεμο τον Οκτώβριο του 1853 για τα δικαιώματα της Ρωσίας να προστατεύουν τους Ορθόδοξους Χριστιανούς.

Ρωσικός εμφύλιος πόλεμος 
Μετά τη Ρωσική Επανάσταση του 1917, η στρατιωτική και πολιτική κατάσταση στην Κριμαία ήταν χαοτική όπως στη υπολοιπη Ρωσία. Κατά τη διάρκεια του ρωσικού εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε, η Κριμαία άλλαξε χέρια πολλές φορές και ήταν για κάποιο καιρό προπύργιο του αντι-Μπολσεβίκου Λευκού Στρατού. 

Όταν συντρίφτηκε η αντίσταση, περίπου  50.000 Λευκοί αιχμάλωτοι πολέμου και πολίτες εκτελέστηκαν συνοπτικά με πυροβολισμό ή κρέμασμα μετά την ήττα του στρατηγού Βράνγκελ στο τέλος του 1920. μία από τις μεγαλύτερες σφαγές στον εμφύλιο πόλεμο.

Από τις διώξεις του Στάλιν τη δεκαετία του 1930, οι Έλληνες δεν γλύτωσαν , υπέστησαν τέτοιες διώξεις. που ταα εδάφη τους χάθηκαν κατά τη διαδικασία της μετατροπής της ιδιοκτησίας γεωργικών εδαφών σε κολλεκτίβες, χωρίς μισθολογική αποζημίωση των αγροτών. Τα σχολεία που δίδασκαν ελληνικά έκλεισαν και η ελληνική λογοτεχνία καταστράφηκε, επειδή οι Σοβιετικοί θεωρούσαν τους Έλληνες «αντεπαναστάτες» λόγω των δεσμών τους με το καπιταλιστικό κράτος της Ελλάδας και τον ανεξάρτητο πολιτισμό τους.

.

Ο Στάλιν στο πολεμικό πλοίο "Κόκκινη Ουκρανία", στην ακτή της Κριμαίας κοντά στο χωριό Mukhalatka, 1929

18 Μαΐου 1944, ολόκληρος ο πληθυσμός των Τάταρων της Κριμαίας εκτοπίστηκε βίαια στο " Sürgün " (όπως αποκαλούν οι Τάταροι της Κριμαίας την εξορία) από  τον Στάλιν  γιατί είχαν συνεργαστεί με τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής και είχαν σχηματίσει φιλο-γερμανικές Ταταρικές Λεγεώνες

Η ιστορική Διάσκεψη του 1945 και τις οκτώ ημέρες που άλλαξαν τον μεταπολεμικό κόσμο

Ο Τσόρτσιλ ήθελε να κρατήσει όρθιο το γόητρο της Βρετανική Αυτοκρατορίας, Ο Ρούζβελτ απέσπασε τη συμφωνία του Στάλιν για την πολυπόθητη ίδρυση ενός οργανισμού Ηνωμένων Εθνών  ΟΗΕ  στην θέση του χρεοκοπημενου οργανισμου Ηνωμένων εθνών και την είσοδο των Σοβιετικών στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας Ο Στάλιν είχε την πιο καθαρή ματιά για το τι ήθελε στη Γιάλτα – πάνω απ’ όλα, τη δημιουργία κρατών δορυφόρων πέριξ της Σοβιετικής Eνωσης. Είχε πει  στον Υπ. Εξωτερικών  τον Μολότοφ, ότι δεν θα παραχωρούσε τίποτε. Και το πέτυχε   

Ηταν η περίπτωση της Ανατολικής Ευρώπης, όπου ο σοβιετικός ηγέτης τούς εμπόδισε και στην πραγματικότητα τους ξεγέλασε. Η Ανατολική Ευρώπη θα έπρεπε να περιμένει την ελευθερία περίπου πενήντα χρόνια.

Αν και οι Ρούζβελτ και Τσόρτσιλ απέσπασαν την υπογραφή του, ύστερα από πολύωρες διαπραγματεύσεις, για τη Διακήρυξη της Απελευθερωμένης Ευρώπης - η οποία θεωρητικά εγγυόταν ελεύθερες και δίκαιες εκλογές στα ανατολικά εδάφη -, δεν μπορούσαν να την επιβάλουν πρακτικά, παρά μόνο αν πήγαιναν σε πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση, κάτι που ήταν αδιανόητο. Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε, λοιπόν, όταν ο Στάλιν την παραβίασε εγκαθιστώντας, μόλις λίγες εβδομάδες μετά τη Διάσκεψη, σοβιετικό καθεστώς στη Ρουμανία.
Μετά τη Γιάλτα ο Τσόρτσιλ και ο Ρούζβελτ υποστήριζαν ότι πέτυχαν το καλύτερο δυνατό για την Πολωνία. Ωστόσο, οι Πολωνοί της Βρετανίας - έδρα της εξόριστης κυβέρνησης - και των ΗΠΑ αισθάνθηκαν προδομένοι. Πολλοί πολιτικοί, δημοσιογράφοι και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης συμφώνησαν μαζί τους.

Οσο για την Ελλάδα ο Τσώρτσιλ ήταν αποφασισμένος να μην αναλάβουν οι κομμουνιστές την εξουσία στην Ελλάδα. Γιατί συρθήκαμε στον εμφύλιο λοιπόν και σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, αφού ήταν όλο προαποφασισμένα , ο κόσμος είχε ήδη μοιραστεί.

Ο Ρούζβελτ και ο Τσόρτσιλ γνώριζαν σίγουρα τις ακρότητες του Στάλιν, από τη βίαιη κολεκτιβοποίηση των αγροτών ως τα πολιτικά πογκρόμ και τις δίκες - παρωδία, στα μέσα και τα τέλη της δεκαετίας του 1930. Στην πρώτη του συνάντηση με τον Στάλιν, τον Αύγουστο του 1942, ο Τσόρτσιλ μάλιστα τον είχε προβοκάρει σε σχέση με όλα αυτά, όπως και τη δολοφονία του Τρότσκι. Στη Γιάλτα, ωστόσο, και οι δύο ακολούθησαν την οδό του πραγματισμού: έπρεπε να συνεργαστούν με τον ηγέτη της ανερχόμενης υπερδύναμης για να συντρίψουν τον Χίτλερ. Οπότε ήταν «business as usual».

Πολύ σημαντικό ιστορικό γεγονός , το ότι Ο Στάλιν διάλεξε και επέβαλε τον τόπο της διάσκεψης , Για τον Στάλιν όμως ήταν εξαιρετικά σημαντικό να γίνονταν η Διάσκεψη επί σοβιετικής επικράτειας για να μπορεί ως οικοδεσπότης να έχει συνεχώς τα ηνία στο χέρι.

Με επιλογή του τόπου της Διάσκεψης τη Γιάλτα, ούτε ο Ρούσβελτ αλλά ούτε και ο Τσόρτσιλ ήταν ικανοποιημένοι. Ο βαριά άρρωστός αμερικανός πρόεδρος έπρεπε να διανύσει 11.000 χιλιόμετρα με το πλοίο και το αεροπλάνο για να φτάσει εκεί. Από τον βρετανό πρωθυπουργό μεταφέρεται η δήλωση ότι «χειρότερο τόπο δεν μπορούσε να βρει κανείς, ακόμη και μετά από 10 χρόνια αναζήτησης». Για τον Στάλιν όμως ήταν εξαιρετικά σημαντικό να γίνονταν η Διάσκεψη επί σοβιετικής επικράτειας για να μπορεί ως οικοδεσπότης να έχει συνεχώς τα ηνία στο χέρι. Φρόντισε να υπάρχουν τηλέγραφοι και τηλέφωνα υψηλής συχνότητας. Για να παρακολουθεί τα λεγόμενα ξένων αντιπροσωπειών, διέταξε να τοποθετηθούν μικρόφωνα στους θάμνους του ανακτόρου. Για την περίπτωση έκτακτης ανάγκης ετοιμάστηκε ακόμη και ειδικό καταφύγιο. «Από την άλλη πλευρά Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ ήξεραν με ποιον είχαν να κάνουν» λέει ο ιστορικός Βίλφριντ Λοτ, ειδικός σε θέματα ανατολικής Ευρώπης στο Πανεπιστήμιο Ντούισμπουργκ – Έσεν. «Ο απίστευτα βίαιος σοβιετικός δικτάτορας ήθελε να επεκτείνει την επιρροή του στην Ευρώπη. Και δεν είχαν αυταπάτες»

 

«Οκτώ μέρες στη Γιάλτα»  της αγγλίδας ιστορικού Νταϊάνα Πρέστον.

Γιατί άφησαν εκτός Γιάλτας τον Σαρλ ντε Γκολ και πώς αντέδρασε ο τελευταίος;

Κατ' αρχάς συμφώνησαν ομόφωνα να τον αφήσουν εκτός. Ολοι τους αντιπαθούσαν και δεν εμπιστεύονταν τον γάλλο ηγέτη. Ο Τσόρτσιλ τον αποκαλούσε «σχεδόν ανυπόφορο», θεωρώντας τον στενόμυαλο, υπερφιλόδοξο και καταπιεστικό. Ο Ρούζβελτ ήταν πεπεισμένος ότι ο Ντε Γκολ αντιπαθούσε τους Αμερικανούς και τους Βρετανούς και «στην πρώτη ευκαιρία θα πρόδιδε και τους δύο». Ο Στάλιν απεχθανόταν τη Γαλλία επειδή παραδόθηκε στη ναζιστική Γερμανία το 1940 και απορούσε πώς ο Ντε Γκολ θα απαιτούσε ίσα δικαιώματα με τους άλλους Συμμάχους με μια θέση στο τραπέζι της Διάσκεψης. Ο ίδιος ο Ντε Γκολ ποτέ δεν συγχώρησε το γεγονός ότι δεν προσκλήθηκε. Η καχυποψία του γι' αυτό που θεωρούσε αγγλοαμερικανική ηγεμονία αυξήθηκε. Αυτή άλλωστε οδήγησε στην απόσυρση της Γαλλίας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ το 1966 και στο απόλυτο βέτο το 1963, όπως και το 1967, για την είσοδο της Βρετανίας στην ΕΟΚ.

Οι σημερινές καρικατούρες

Η Νέα συνθήκη θα γίνει σε ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος  και θα σηματοδοτήσει την αυγή  ενός Νέου Πολιτισμού  με την εξέλιξη του Homo Sapiens

 Πολίτες όλου του κόσμου ενωθείτε για νέες Πολιτείες.

ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΥΝΤΕΛΕΙΤΑΙ μπροστά στα μάτια μας

Οταν έφθασαν τα δύο αδέλφια στην Αθήνα  με την βοήθεια της Αθηνάς, ο Ορέστης έκτισε ιερό της Αρτέμιδος στις Αλές, κοντά στη Βραυρώνα, με εντολή του Απόλλωνα όπου και εναπόθεσε το άγαλμα. Η Ιφιγένεια παρέμεινε ιέρεια της θεάς  εκεί.

Η Ιφιγένεια και το άγαλμα της Θεάς Αρτέμιδος

Hey you,

 out there in the cold
Getting lonely, getting old

Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, I'm coming home

Hey you, don't tell me there's no hope at all
Together we stand, divided we fall

Hey you, don't help them to bury the light
Don't give in without a fight

Ο Α΄ Ουκρανικός Πόλεμος