Ο Έλληνας στην χαραυγή της Νέας 2χιλιετίας

"Στην Χαραυγή της Νέας 2χιλιετίας" Φωτό Κλειώ

Ο ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Όταν ρωτιέται ο Οδυσσέας στην Κυκλώπεια από τον Πολύφημο, ποιο είναι το όνομά του, απαντάει: Ούτις.Το Ούτις τονίζει την εφόρμηση του ανθρώπου από το Μηδέν.

Όταν όμως ο άνθρωπος νικήσει τον Πολύφημο, όταν εξουθενώσει την απειλή και μηδενίσει το Μηδέν, τότε υψώνεται στο Είναι, παύει να είναι ο Ούτις και γίνεται ο επώνυμος και ο ενώνυμος, ο ορισμένος άνθρωπος, ο Οδυσσέας: ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Έξυπνον Ενύπνιον, σελ. 175

Ο Έλληνας είναι:
Ο Οδυσσέας, το Ελληνικό μυαλό, η Ελληνική λογική, ο πολυμήχανος νους και η πολύπλευρη αντίληψη για τα πράγματα,που έχει  ταξιδέψει παντού, για να γνωρίσει και να κατανοήσει τα πάντα, την ιστορία του κόσμου και της πατρίδας του, τα λάθη που έγιναν, τους συντρόφους πολεμιστές που έχασε στο ταξίδι, τις γυναίκες που συνάντησε, αλλά έμεινε όρθιος και επέστρεψε, ο μόνος που γύρισε πίσω γιατί δεν ξέχασε ποτέ  την αλήθεια  του, γιατί δεν έχασε τον εαυτό του.
2.000 χρόνια τώρα,  έκανε ένα μεγάλο ταξίδι πέρασε από όλους τους σταθμούς Θα γυρίσει τον κόσμο, θα αντιμετωπίσει θεούς και τέρατα, θαρθεί σε επαφή με όλες τις κουλτούρες και τους λαούς και θα γυρίσει πίσω με τα δώρα της Γνώσης και συμφιλιωμένος με τον θεό των άγριων κυμάτων, και των ψευδαισθήσεων . Ο Οδυσσέας Έλληνας επέστρεψε μέσα σε μία ομίχλη και μία καταχνιά , που σκέπασε όλο τον πλανήτη. Ο Οδυσσέας Ελληνισμός πετά  τα ρούχα της ζητιανιάς και  αστραποβολά στο Διεθνές Στερέωμα.

Ο κυριότερος αντιπροσωπευτικός εκπρόσωπος του homo sapiens είναι ο Οδυσσέας, ο πρωταγωνιστής των Ομηρικών Επών. Χωρίς τον Οδυσσέα δεν υπάρχει χόμο σάπιενς, όπως και χωρίς τον Οδυσσέα και τα Ομηρικά Έπη, δεν υπάρχει πολιτισμός όρθιου ανθρώπου και έννοος χόμο, ορθολογισμός.

Ο Οδυσσέας στο λιμάνι της Ιθάκης

ΕΔΏ

Είναι συντροφικός, είναι ηγετικός αλλά είναι και πειθαρχημένος και κυρίως αυτοπειθαρχημένος. Υψώνει ανάστημα στον Αγαμέμνονα, αλλά δεν διαλύει το στράτευμα, κατσαδιάζει τον Θερσίτη, συμβουλεύει τον Αχιλλέα και βοηθάει τους συντρόφους του.
Είναι  κοσμοπολίτης, γνώρισε πολλά άστεα, αλλά δεν είναι ένας βολεμένος αστός και μικροαστός.

 Δεν έχει αστική συνείδηση, ούτε συγκεντρώνει ντοκτορά από ιησουίτικα πανεπιστήμια να τα επιδεικνύει αλαζονικά. Ούτε έχει ψεύτικά μεταπτυχιακά και  πληρωμένα διδακτορικά .

Ό,τι ξέρει το έχει γνωρίσει εμπειρικά και το κουβαλάει πάνω του και μέσα του. Το ξέρει με το μυαλό βαδίζοντας σε ένα δρόμο που έχει την καρδιά. Ο Οδυσσέας δεν συλλέγει γελοίους τίτλους μακρινάρια, ενδοξότατος παναγιώτατος μακαριότατος μεγαλειότατος βασιλικότατος ύπατος ποντιφικότατος πανιερότατος πασών των αυτοκρατοριών και κορδέλες ταγμάτων και σταυρούς πολυεθνικών.

Του απευθύνεσαι στον β΄ απλό Ενικό και δεν παρεξηγείται για αυτό, γιατί δεν έχει ασυμμάζευτο μικρό «Εγώ».
Ο Οδυσσέας δεν είναι ένας πλαδαρός κοιλιόδουλος αστός και ένας ολιγόψυχος μικροαστός που ασχολείται με συνταγές μαγειρικής και βγάζει βόλτα τα σκυλάκια του, είναι μεγάλος της γνώσης ταξιδευτής.
Ο Οδυσσέας δεν έχει κότερα και γιοτ να τα περιφέρει  ούτε ακολούθους στο instagram στο Twitter και στο Facebook και ούτε νοιάζεται ουδόλως για αυτό.

 Δεν έχει μεζονέτες επαύλεις δεν  κάνει διακοπές σε εξοχικά και σε γιοτ ολιγαρχών και ολίγιστων, δεν έχει συνήθειες μικροαστικές.
Η ζωή του Οδυσσέα είναι μία διαδρομή σε τεντωμένο σκοινί. Από πού αντλεί την αυτή την αυτοπεποίθησή του ο Οδυσσέας;
Από την αψογοσύνη. Κάνει το καλύτερο που μπορεί με τα μέσα που διαθέτει κάθε στιγμή. Και όταν κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη δεν νιώθει σαν ένα σκουλήκι που έρπει και περπατεί γλοιώδες στη Γη, ….με όλα του τα λάθη. Γιατί δεν είναι αλάνθαστος. Είναι όμως έντιμος και με αυτά.
Η αυτοπεποίθηση του Οδυσσέα είναι η αυτοπεποίθηση ενός άψογου homo sapiens.
Ενός homo sapiens, που δεν στίβει τον κόσμο γύρω του με απληστία γιατί δεν είναι λιγούρης. Θα φάει τόσο, όσο χρειάζεται  Θα κοιμηθεί τόσο όσο πρέπει για να ξεκουραστεί. Θα πολεμήσει όταν χρειάζεται για το σωστό λόγο την κατάλληλη στιγμή.

 Στον έρωτα ..αποφεύγει  σε γουρούνι να μετατραπεί.
Ο homo sapiens Οδυσσέας δεν προσκυνάει κανέναν θεό και κανέναν άνθρωπο. Και δεν αφήνει κανέναν άνθρωπο να τον προσκυνήσει. Ο homo sapiens Οδυσσέας δεν δέχεται και δεν σέβεται κανένα θεό που ζητάει θυσίες προσκυνήματα και τάματα. Το μόνο που σέβεται είναι ο όρθιος άνθρωπος και αυτόν που προσπαθεί για αυτό.

Πηνελόπη, η Αθάνατη Ελληνική ψυχή,Ελλάδα

Είναι η Πηνελόπη, η Αθάνατη Ελληνική ψυχή, το πνεύμα του, που περιμένει πιστή, υπομονετική, ανέγγιχτη, σιωπηλά ενεργητική την επιστροφή του Ανθρώπου και το ταίρι της και γνωρίζει πολλά και ποτέ δεν έφυγε από την πατρίδα που γεννήθηκε.
Είναι ο Τηλέμαχος, η καρδιά του Έλληνα,πάντα νέα, πάντα ενθουσιώδης, φωτεινά ηλιακή,
πάντα μεγαλόκαρδη και γενναία να θαυμάζει τον κόσμο σαν να τον βλέπει για πρώτη φορά και να συμμετέχει στο «γίγνεσται» της ιστορίας.
Είναι οι Έλληνες
μια σπίθα, μια φωτιά ,μια φλόγα λαμπερή ,που φώτιζε
και φωτίζει, την οικουμένη, όπως και ο λαμπερός πανέμορφος
και πάντα νέος θεός τους ,ο Απόλλων!
Και είναι η ιστορία του Ελληνισμού, μια Μεγάλη Οδύσσεια
μια μεγάλη ιστορία αγάπης γνώσης και σοφίας και ενός έρωτα ακαταμάχητου για δράση περιπέτεια και εμπειρία.


"ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ:    Ναοί της Αθηνάς και οι δύο! "Λιαντίνης


Το κλασικό πνεύμα άρχισε με τον Όμηρο. Στον Οδυσσέα ενσαρκώνεται ο αιώνιος άνθρωπος, που συντόνισε την πράξη του με τον αιώνιο ρυθμό. Η ζωή του Οδυσσέα είναι η ανθρώπινη κίνηση απάνου στην ασύλληπτη εφαπτομένη της ύλης και της μορφής. Μέσα στη χειροποίητη σχεδία του έχουν αποθέσει τις συνταγές και τα φάρμακα, τα εργαλεία, τα όπλα και τα σκεύη τους όλες οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες και οι τέχνες.

Ο Οδυσσέας είναι ο άνθρωπος, που όλα τα γνώρισε και όλα τα δοκίμασε. Και τη δύναμη της μουσικής την ενίκησε σαν τον Απόλλωνα και στον ασφοδελό λειμώνα κατέβηκε σαν το νεκρό Διόνυσο, και με τη θεά κοιμήθηκε νύχτες και νύχτες, και την αθανασία που τούταξαν την κλώτσησε κλαίγοντας.

Κάθε φορά που νίκαγε κι ένα καινούργιο τέρας, επιβεβαίωνε τη διαίσθησή του ότι τραβάει σωστά τον ανθρώπινο δρόμο, ότι έσωσε πάλι να μη γκρεμισθεί από τη νοητή γραμμή της ακμής όπως οι σύντροφοί του, που ένας - ένας γλιστρώντας στη γοητεία της απόκλισης ξεπέφτανε από άνθρωποι σε βοσκήματα.

Η επιστροφή στην Ιθάκη ήταν αξεδιάλυτα δεμένη με την ανάγκη να μείνει άνθρωπος. Και για να μείνει άνθρωπος, έπρεπε να ξεφύγει από όλα τα φίλτρα της Κίρκης, τα καλέσματα δηλαδή προς το ζώο, που κάθε φορά πηδούσαν μπροστά του με αλλαγμένη όψη.

Το βαθύτερο νόημα του νόστου δεν βρίσκεται στο ότι ο ήρωας ποθεί να εύρει την Ιθάκη, αλλά στο ότι λαχταράει να μη χάσει τον εαυτό του.

Το φθάσιμο στην Ιθάκη σημαίνει ότι έμεινε ως το τέλος άνθρωπος. Τίποτ' άλλο δεν είχε κι ούτε χρειαζόταν να κάμει. Γι' αυτό και η εκδοχή, ότι άφησε πάλι βαρυεστημένος το νησί και ξαναρίχθηκε στις θάλασσες, σε καμία περίπτωση δεν ημπορεί να έχει κλασσική προέλευση.

Ο γυρισμός του Οδυσσέα φανερώνει ότι το κλασσικό πνεύμα στην τελική του μαρτυρία καταφάσκει τη ζωή. Ο άνθρωπος δικαιώνεται σίγουρα, αβίαστα και απλά. Πράγμα που δεν συμβαίνει με το ευρωπαϊκό πνεύμα, όπως ημπορεί να δείξει μια σπουδή του Faust, που αποτελεί το αντίστοιχο του Οδυσσέα μέσα στο ευρωπαϊκό πνεύμα.

Το κλασσικό πνεύμα ετελείωσε με τον Παρθενώνα, το ναό της Αθηνάς. Η Αθηνά για τους Ελληνες ήταν η προστάτιδα της σοφίας αλλά και η υπέρμαχος του Οδυσσέα. Εν όσω ζούσε μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, δαιμόνια, αεικίνητη, φροντιστική, οδηγήτρια και πολύτροπη, είχε για ναό της τον ίδιο τον Οδυσσέα.

Όταν όμως στην περίκλεια εποχή ο κλασσικός άνθρωπος ξέφυγε με μια ενθουσιασμένη ιαχή κατρακύλας από τη γραμμή της ακμής, ο Οδυσσέας πέθανε. Εκαταβούλιαξε μέσα στο ανώνυμο σμάρι των συντρόφων. Εκείνη την ώρα ήταν φυσικό η ψυχή της Αθηνάς, που ζούσε μέσα του, η σ ο φ ί α του κλασσικού πνεύματος, να ζητήσει το ναό που θα σκέπαζε το σεπτό σκήνωμά της. Ήταν λοιπόν ανάγκη αδήριτη, αίτημα γεωμετρικό, το ναό να τον χτίσει ο Περικλής, κι ο ναός να γίνει το ωραιότερο μνημείο του κλασσικού κόσμου. Σύμβολο ατελεύτητου θανάτου, αφού αιώνια ήταν και η ζωή που σκέπασε.

Στα δύο αετώματα του Παρθενώνα οι συνιστώσες του διονυσιακού και του απολλώνειου ανερχόμενες ήρεμα απολήγουν σε μίαν ακμή. Εάν συλ-λογισθεί κανείς τη δυναμική ένταση, που κρύβει αυτό το μορφικό σχήμα, τότε το αέτωμα μεταβάλλεται αυτόματα σ' ένα τανυσμένο τόξο, όμοιο με το τόξο του Ηράκλειτου, το οποίο ο εφέσιος σοφός διασκέδαζε να το ονομάζει άλλοτε ζωή (βίος), και άλλοτε θάνατο (βιός). Ποιος ξέρει, αν αυτό το τόξο η θεωρία του Ηράκλειτου δεν το δανείσθηκε από την πράξη του Ηρακλή!  ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Χάσμα Σεισμού, σελ. 142

ΣΤΡΑΤΗΓΗΜΑΤΑ

Και την Ελλάδα μέσα στη λαίλαπα του χρόνου γνωρίζουμε πως την έσωσαν τα στρατηγήματα. Οδυσσέας και δούρειος ίππος στην Τροία. Κολοκοτρώνης και Δερβενάκι στη μεγάλη Επανάσταση. Θεμιστοκλής και Ξέρξου απάτη στη Σαλαμίνα. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα, σελ. 150

Το βαθύτερο νόημα του νόστου δεν βρίσκεται στο ότι ο ήρωας ποθεί να εύρει την Ιθάκη, αλλά στο ότι λαχταράει να μη χάσει τον εαυτό του.  Λιαντίνης, Χάσμα Σεισμού

Η Επιστροφή του Οδυσσέα

Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ και συνολικά τα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ ,είναι  το ιδρυτικό κείμενο του Δυτικού Πολιτισμού
Εξετάζοντας τα διαχρονικά νοήματα της Οδύσσειας στον σύγχρονο παγκόσμιο κόσμο, ο Χολ καταδεικνύει την συνεχή αποτύπωσή της στην κοινωνία. πώς δημιούργησε σύγχρονες στάσεις απέναντι στον έρωτα, τον θάνατο, τον πόλεμο, τη φιλοσοφία, τη βία και τη φυλή , την πατρίδα, το παιδί, την φιλία, και τους τρόπους με τους οποίους η Οδύσσεια αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της σύγχρονης ψυχολογίας.

"Έχουμε το Μίτο έχουμε και το Υφαντό
και το  Τόξο του Απόλλωνα το Ιερό
 τον Λόγο τον φωτογόνο τον Ελληνικό
και την ευρύθωρη ματιά του πνεύματος
Εμείς οι Ελληνες και οι Ελληνίδες
η κρίσιμη μάζα των αλλαγών επι του Πλανήτη"

Χαράματα θα έρθουμε να σας ξυπνήσουμε

https://liantinis-o-daskalos-mas.blogspot.com/2011/12/blog-post_29.html