It's raining diamonds
Κάτω από τα εξωτερικά στρώματα του Ουρανού και του Ποσειδώνα είναι πολύ πιθανόν να υπάρχει κάτι εντυπωσιακό: μια συνεχής βροχή από διαμάντια.
Οι αέριοι γίγαντες του συστήματος, ο Δίας και ο Κρόνος, αποτελούνται σχεδόν εξ ολοκλήρου από αέριο: υδρογόνο και ήλιο. Αντίθετα, ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας αποτελούνται κυρίως από νερό, αμμωνία και μεθάνιο. Οι αστρονόμοι συνήθως αποκαλούν αυτά τα μόρια "πάγους", αλλά πραγματικά υπάρχουν κάτω από τις πράσινες ή μπλε κορυφές σύννεφων του Ουρανού και του Ποσειδώνα, υπάρχει πολύ νερό, αμμωνία και μεθάνιο. Αλλά αυτοί οι γίγαντες πάγου πιθανότατα έχουν βραχώδεις πυρήνες που περιβάλλονται από στοιχεία που πιθανώς συμπιέζονται σε εξωτικές κβαντικές καταστάσεις. Σε κάποιο σημείο, αυτή η κβαντική παραξενιά μετατρέπεται σε μια «σούπα» με υπερπίεση που γενικά αραιώνει όσο πλησιάζεις στην επιφάνεια.Με το μεθάνιο, ειδικότερα, οι έντονες πιέσεις μπορούν να διασπάσουν το μόριο, απελευθερώνοντας τον άνθρακα. Στη συνέχεια, ο άνθρακας βρίσκει τα αδέρφια του, σχηματίζοντας μακριές αλυσίδες. Οι μακριές αλυσίδες στη συνέχεια συμπιέζονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν κρυστάλλινα σχέδια σαν διαμάντια.
Οι πυκνοί σχηματισμοί διαμαντιών πέφτουν στη συνέχεια μέσα από τα στρώματα του μανδύα μέχρι να ζεσταθεί πολύ, όπου εξατμίζονται και επιπλέουν και επαναλαμβάνουν τον κύκλο - εξ ου και ο όρος «διαμαντένια βροχή».
Η τελευταία φορά που πήραμε κοντινά δεδομένα για αυτούς τους δύο κόσμους ήταν πριν από τρεις δεκαετίες,(1985) όταν το Voyager 2 πέρασε από κοντά στην ιστορική του αποστολή.(1)
Τα Δια-μάντια είναι παντοτινά
Το διαμάντι είναι το πιο σκληρό υλικό στη φύση και ταυτόχρονα το πιο ακριβό και πιο δημοφιλές υλικό. Το όνομά του προέρχεται από τα ελληνικά "adamas", που σημαίνει αδάμαστος, επειδή η σκληρότητα του καθιστά αδύνατη την επεξεργασία.
Η σύνθεση του διαμαντιού είναι καθαρός άνθρακας, όπως ο πιο δημοφιλής γραφίτης στα μολύβια μας. Αλλά στο στάδιο του σχηματισμού διαμαντιών, πριν από περίπου 2,5 δισεκατομμύρια χρόνια, συνυπάρχουν σπάνιες συνθήκες πολύ υψηλής πίεσης και πολύ υψηλών θερμοκρασιών για να μετατραπεί ο άνθρακας σε διαμάντι. Η σκληρότητά του είναι 10 στην κλίμακα Mo και είναι η υψηλότερη στη φύση. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει υλικό για να χαράξει το διαμάντι, έτσι το διαμάντι παραμένει αμετάβλητο.Το διαμάντι σαν υλικό αποτελείται κατά 99,5% από άνθρακα ( C ) ο οποίος κάτω από ιδανικές συνθήκες ,που προυποθέτουν τεράστιες θερμοκρασίες και πιέσεις, κρυσταλλώνεται και δημιουργεί το διαμάντι.Τ
Ο ΒΑΡΟΣ – CARAT WEIGHT
Τα διαμάντια μετριούνται σε καράτια, η οποία είναι μονάδα μέτρησης βάρους. Ένα καράτι αντιστοιχεί σε 200mg, άρα ένα διαμάντι που ζυγίζει 1 γραμμάριο, είναι ένα διαμάντι 5 καρατίων
Η μεταμόρφωση ενός ‘καμένου’ σε… βασιλιά!Τι είναι αυτό που κάνει ένα κάρβουνο να γίνεται διαμάντι;Η διάταξη και ο μετασχηματισμός.
Ο άνθρωπος μπορεί να μιμηθεί το παράδειγμα του διδασκόμενος
και παρατηρώντας την φύση γύρω του που ένας μεγάλος και σοφός δάσκαλος.
Μπορεί να μετασχηματίσει την ενέργεια του,να αναμορφώσει τον εαυτό του,
να διαπλάσει τον χαρακτήρα του, να τον σφυρηλατήσει
και να φθάσει στην κορυφαία θέση, που δικαιωματικά του ανήκει.
Το ποσόν και την ποιότητα της ενέργειας καθορίζεται
με την σύλληψη και μετά την γέννηση του.
Η αλήθεια είναι πως η άγνοια, οι καταχρήσεις των γεννητόρων
δεν αποτελούν και τις καλύτερες προυποθέσεις ,για ένα τέτοιο ξεκίνημα.
Αλλά πάντα υπάρχει ο θεϊκός σπινθήρας σε κάθε ανθρώπινο ον
ικανός για το έναυσμα και την αρχή.
Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να μετατρέψει τον εαυτό του σε διαμάντι,
να είναι προετοιμασμένος για δύσκολο δρόμο, με κακουχίες,
ο δρόμος της Αρετής είναι στενός στην αρχή, αλλά αυτό που θα βρει στο τέλος
δεν συγκρίνεται με τίποτα και αξίζει τον κόπο και ότι περάσει κανείς .
Σε κάθε σημείο της διαδρομής έχει αναδιατάξει και αναβαθμίσει
τα ενεργειακά κέντρα και έχει κατακτήσει όλες τις μορφές
της αντιληπτικότητας, με τον χειρισμό του σημείου της Αντίληψης ,
που βρίσκεται κοντά και λίγο πιο πίσω από την καρδιά.
Η ενέργεια ευθυγραμμίζεται ανεβαίνει και περνά από τα 12 σημεία,
φθάνοντας στο κεφάλι.
Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε ένα λαμπερό διαμάντι
και γνωρίζει την αληθινή του φύση και ενώνεται με την ψυχή του.
Χειρίζεται το τόξο και δεν μπορεί να λαθέψει στο σημάδι γιατί ‘βλέπει ‘πολύ καθαρά.
Βλέπει με τα μάτια της ψυχής.
Ο Όμηρος, Γνώριζε πολύ καλά και με όλες τις λεπτομέρειες αυτό το μεγάλο,
μακροχρόνιο ταξίδι του ανθρώπου και αυτό περιγράφει στα έπη του.
Όταν ο Οδυσσέας φτάνει σε αυτό το στάδιο και έχει αναμορφώσει τον εαυτό του ριζικά,
έχει εξερευνήσει τον Γνωστό, το έχει κατανοήσει, το έχει καταγράψει,
το έχει περιγράψει και εισέρχεται στο ‘Αγνωστο.
Έχει καταφέρει ότι είναι δυνατόν στο μέτρο του Άνθρώπου.
Να έχουμε το νού μας στο παιδί
Καθ’όλη την διάρκεια της διαδρομής υπάρχει πάντα, ο συνδεκτικός κρίκος
των δύο μεγάλων πρωταγωνιστών και είναι ο Τηλέμαχος.
Καθόσον εξελίσσεται το ταξίδι και ο άνθρωπος αποχωρίζεται τα ελαττώματα του,
μαζί με τις υπερβολές και ελλείψεις που συνεπάγονται αυτά, εξαγνίζεται .
Αυτή η εξαγνιστική διαδικασία, επιτρέπει την γέννηση του παιδιού μέσα του,
του νεαρού Τηλέμαχου.
Ο Τηλέμαχος αντιπροσωπεύει την καθαρότητα την παρθενικότητα, την αθωότητα,
το παιχνίδι την χαρά, το θαυμασμό για τον κόσμο , τον αυθορμητισμό,
την νεανικότητα, -όσο και να μεγαλώσει κανείς-,
την σπιρτάδα του πνεύματος, την φρεσκάδα.
Σε μια τόσο δύσκολη διαδρομή κανείς δεν επιβιώνει αν εξοντωθεί ο Τηλέμαχος.
Ο πρώτος στόχος των Μνηστήρων είναι να τον εξοντώσουν , να το μολύνουν με πολλούς τρόπους. Με τα λάθος πρότυπα που προωθούν .
των 15 χρόνων των 20 χρόνων κλπ, κουρασμένους, νωθρούς,
‘μολυσμένους ‘ από την επιρροή των μεγάλων Μνηστήρων.
Αν χαθεί το παιδί μέσα μας δεν υπάρχει διέξοδος για τον άνθρωπο.
Γι’αυτό είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά να προστατεύονται με όλους τους τρόπους
και να παραμένουν παιδιά μέχρι την ενηλικίωση τους.
Είναι απαραίτητο να προστατεύεται το εσωτερικό μας παιδί, να προφυλάσσεται
και η Πηνελόπη που το αναθρέφει γνωρίζει το μυστικό.
Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με ‘καθαρούς ‘ ανθρώπους,
Είναι ένα μαλακό κερί μέχρι να… μεγαλώσουν.
Ο καθένας που έρχεται σε επαφή μαζί τους αφήνει ένα αποτύπωμα.
Ας… είναι το σωστό αποτύπωμα και ας πλένουμε πολύ καλά τα χέρια
και τα πόδια μας πριν τα αγκαλιάσουμε με προσοχή και λεπτότητα.
Σε τελική ανάλυση και με απλά λόγια:
Ένα απλό στοιχείο , ο άνθρακας είναι τόσο έξυπνο που γίνεται
και μετασχηματίζεται σε διαμάντι.
.
Ο άνθρωπος μπορεί να είναι λιγότερο …ευφυής;
Η αποστολή ξεκινά
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφού αντιμετώπισε μια σειρά από ζητήματα της τελευταίας στιγμής, το Voyager 2 εκτοξεύτηκε με επιτυχία στις 20 Αυγούστου 1977 ακολουθώντας την πιο αργή τροχιά που ονομάστηκε «JSX» (όπου υπήρχε η επιλογή «X=T» για να πετάξει κοντά στον Τιτάνα και «X=U» για να συνεχίσει στον Ουρανό). Προς τον Ουρανό
Κατά τη διάρκεια της ήσυχης τεσσεράμισι ετών κρουαζιέρας του Voyager από τον Κρόνο στον Ουρανό, επιστήμονες και μηχανικοί του προγράμματος ήταν απασχολημένοι πίσω στη Γη προετοιμάζοντας την προκλητική συνάντηση με τον Ουρανό. Λόγω της μεγαλύτερης απόστασής του, ο ηλιακός φωτισμός στον Ουρανό είναι μόνο το ένα τέταρτο αυτού στον Κρόνο. Η μεγαλύτερη απόσταση σήμαινε επίσης ότι οι μεταδόσεις του Voyager στη Γη θα ήταν επίσης πολύ πιο αδύναμες. Ως αποτέλεσμα, πολύ λιγότερα δεδομένα θα μπορούσαν να μεταδοθούν από τον Ουρανό από τον Δία ή τον Κρόνο.
https://www.drewexmachina.com/2016/01/24/voyager-2-the-first-uranus-flyby/
Πριν από 35 χρόνια: Το Voyager 2 εξερευνά τον Ουρανό
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον Ιανουάριο του 1986, το Voyager 2 της NASA έγινε το πρώτο, και μέχρι στιγμής το μοναδικό, διαστημόπλοιο που εξερευνά τον Ουρανό, ο δεύτερος τελευταίος σταθμός στο ταξίδι του στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα. Το Εργαστήριο Jet Propulsion της NASA στην Πασαντένα της Καλιφόρνια, διαχειρίζεται τα Voyagers 1 και 2, δίδυμα διαστημόπλοια που εκτοξεύτηκαν το 1977 για να εξερευνήσουν τους εξωτερικούς πλανήτες. Αρχικά σχεδιάστηκε να πετάξει από τον Δίακαι μόνο στον Κρόνο, το Voyager 2 εκμεταλλεύτηκε μια σπάνια πλανητική ευθυγράμμιση που συμβαίνει μία φορά κάθε 175 χρόνια για να ολοκληρώσει δύο επιπλέον συναντήσεις στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα. Μετά την επιτυχημένη εξερεύνηση του Κρόνου και του Τιτάνα από το Voyager 1 τον Νοέμβριο του 1980, στις 8 Ιανουαρίου 1981, η NASA ενέκρινε το Voyager 2 να διατηρήσει μια τροχιά που, μετά τη συνάντησή του με τον Κρόνο τον Αύγουστο του 1981, θα το περνούσε από τον Ουρανό το 1986 και αν το διαστημόπλοιο λειτουργούσε ακόμα, πετούσε από τον Ποσειδώνα το 1989.
https://www.nasa.gov/feature/35-years-ago-voyager-2-explores-uranus