"Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,
και τον Ουρανό σ’ ένα αγριολούλουδο,
να κρατήσεις το Άπειρο στην παλάμη σου
και την Αιωνιότητα σε μια ώρα. " William Blake ΠΟΙΗΤΗΣ
"Που πάμε; Μη ρωτάς! Ανέβαινε, κατέβαινε. Δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος. Υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα, και τη χαίρουμαι όλη".....
ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο;». Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου. Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»
ΔΕ ΖΥΓΙΑΖΩ, ΔΕ ΜΕΤΡΩ, ΔΕ ΒΟΛΕΥΟΜΑΙ! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; ΝΑΙ, ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ, δεν είναι ο άνθρωπος. Έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της. ΑΣ ΕΝΩΘΟΥΜΕ, ΑΣ ΠΙΑΣΤΟΥΜΕ ΣΦΙΧΤΑ, ΑΣ ΣΜΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ, ΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!
Ν’ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Ν’ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους. Να ζητάς συντρόφους!
ΝΑ ‘ΣΑΙ ΑΝΗΣΥΧΟΣ, ΑΦΧΑΡΙΣΤΗΤΟΣ, ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΣ ΠΑΝΤΑ. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.
ΠΟΥ ΠΑΜΕ; ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!
ΣΚΥΒΩ ΚΙ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΟΥΤΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΣΩΘΙΚΑ ΜΟΥ. Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του Αρχηγού, ξεκαθαρίζω τη φωνή του, δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις σκληρές εντολές του.
Η ΚΡΑΥΓΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ. ΑΟΡΑΤΑ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΧΕΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας προπάππος αφρίζει στο στόμα σου• όταν αγαπάς, ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται• όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφαλή σου.
ΜΑ ΕΣΥ ΝΑ ΞΕΔΙΑΛΕΓΕΙΣ. Ποιος πρόγονος να γκρεμιστεί πίσω στα τάρταρα του αίματού σου και ποιος ν’ ανηφορίσει πάλι στο φως και στο χώμα. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα οδέψει ο ποταμός των απόγονων.
ΌΤΑΝ ΦΟΒΑΣΑΙ, Ο ΦΟΒΟΣ ΔΙΑΚΛΑΔΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΕΣ ΓΕΝΕΕΣ και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει.
ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΛΥΠΗΣΟΥ ΤΟΥΣ. Κοίταξε τον εαυτό σου ανάμεσα στους ανθρώπους, λυπήσου τον. Μέσα στο θαμπό σούρουπο της ζωής αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, ψαχνόμαστε, ρωτούμε, αφουκραζόμαστε, φωνάζουμε βοήθεια!
ΤΡΕΧΟΥΜΕ. ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε. Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπό μας, μια στιγμή, φωτίζεται. Μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι ευτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Άδη.
Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΜΙΓΕΙ Ο,ΤΙ Ο ΝΟΥΣ ΧΩΡΙΖΕΙ, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη.
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΥΤΥΧΙΑ; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
ΔΥΟ ΦΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ. O νους: «Γιατί να χανόμαστε κυνηγώντας το αδύνατο;». Μέσα στον ιερό περίβολο των πέντε αιστήσεων χρέος μας ν’ αναγνωρίσουμε τα σύνορα του ανθρώπου. Μα μια άλλη μέσα μου φωνή, ας την πούμε έχτη δύναμη, ας την πούμε καρδιά, αντιστέκεται και φωνάζει: «Όχι! Όχι! Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’ αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου! Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!»
ΔΕ ΖΥΓΙΑΖΩ, ΔΕ ΜΕΤΡΩ, ΔΕ ΒΟΛΕΥΟΜΑΙ! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Ρωτώ, ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος: Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια; ΝΑΙ, ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ, δεν είναι ο άνθρωπος. Έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της. ΑΣ ΕΝΩΘΟΥΜΕ, ΑΣ ΠΙΑΣΤΟΥΜΕ ΣΦΙΧΤΑ, ΑΣ ΣΜΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ, ΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, όσο βαστάει ακόμα η θερμοκρασία τούτη της Γης, όσο δεν έρχουνται σεισμοί, κατακλυσμοί, πάγοι, κομήτες να μας εξαφανίσουν, ας δημιουργήσουμε έναν εγκέφαλο και μιαν καρδιά στη Γης, ας δώσουμε ένα νόημα ανθρώπινο στον υπερανθρώπινον αγώνα!
Ν’ ΑΓΑΠΑΣ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω. Ν’ αγαπάς τον καθένα ανάλογα με τη συνεισφορά του στον αγώνα. Μη ζητάς φίλους. Να ζητάς συντρόφους!
ΝΑ ‘ΣΑΙ ΑΝΗΣΥΧΟΣ, ΑΦΧΑΡΙΣΤΗΤΟΣ, ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΣ ΠΑΝΤΑ. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση.
ΠΟΥ ΠΑΜΕ; ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ; Προς τι όλη τούτη η μάχη; Σώπα! Οι πολεμιστές ποτέ δε ρωτούνε!
ΣΚΥΒΩ ΚΙ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΟΥΤΗ ΚΡΑΥΓΗ ΣΤΑ ΣΩΘΙΚΑ ΜΟΥ. Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του Αρχηγού, ξεκαθαρίζω τη φωνή του, δέχουμαι με χαρά και με τρόμο τις σκληρές εντολές του.
Η ΚΡΑΥΓΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ. ΑΟΡΑΤΑ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΧΕΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ και τα σαλεύουν. Όταν θυμώνεις, ένας προπάππος αφρίζει στο στόμα σου• όταν αγαπάς, ένας πρόγονος σπηλιώτης μουγκαλιέται• όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βουρκόλακες η κεφαλή σου.
ΜΑ ΕΣΥ ΝΑ ΞΕΔΙΑΛΕΓΕΙΣ. Ποιος πρόγονος να γκρεμιστεί πίσω στα τάρταρα του αίματού σου και ποιος ν’ ανηφορίσει πάλι στο φως και στο χώμα. Κάθε σου πράξη αντιχτυπάει σε χιλιάδες μοίρες. Όπως περπατάς, ανοίγεις, δημιουργός την κοίτη όπου θα μπει και θα οδέψει ο ποταμός των απόγονων.
ΌΤΑΝ ΦΟΒΑΣΑΙ, Ο ΦΟΒΟΣ ΔΙΑΚΛΑΔΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΕΣ ΓΕΝΕΕΣ και εξευτελίζεις αναρίθμητες ψυχές μπροστά και πίσω σου. Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου αλάκερη υψώνεται και αντρειεύει.
ΚΟΙΤΑΞΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΛΥΠΗΣΟΥ ΤΟΥΣ. Κοίταξε τον εαυτό σου ανάμεσα στους ανθρώπους, λυπήσου τον. Μέσα στο θαμπό σούρουπο της ζωής αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, ψαχνόμαστε, ρωτούμε, αφουκραζόμαστε, φωνάζουμε βοήθεια!
ΤΡΕΧΟΥΜΕ. ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΤΡΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ μα δεν μπορούμε να σταματήσουμε. Τρέχουμε. Μια λαμπάδα κρατούμε και τρέχουμε. Το πρόσωπό μας, μια στιγμή, φωτίζεται. Μα βιαστικά παραδίνουμε τη λαμπάδα στο γιο μας κι ευτύς σβήνουμε, κατεβαίνουμε στον Άδη.
Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΜΙΓΕΙ Ο,ΤΙ Ο ΝΟΥΣ ΧΩΡΙΖΕΙ, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη.
ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΥΤΥΧΙΑ; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
 |
| Φωτό Κων. Βασιλάκάκος |
"Τ’ άστρο, που πλάι Σου λάμπει, είναι της Ήβης,
της αιώνιας Ήβης είναι τούτο τ’ άστρο,
τ’ άστρο είναι που τρυπάει το φως της μέρας! "A. ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΛΥΡΙΚΟΣ ΒΙΟΣ Ε
της αιώνιας Ήβης είναι τούτο τ’ άστρο,
τ’ άστρο είναι που τρυπάει το φως της μέρας! "A. ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΛΥΡΙΚΟΣ ΒΙΟΣ Ε
 |
| Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΜΕ ΤΗΝ ΗΒΗ 1817-29. Pietro Benvenuti. Italian, fresco. PALAZZO Pitti ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ |
"Σε αυτό το time-lapse σας παρουσιάζω την κίνηση του Γαλαξία και του νυχτερινού ουρανού στο θεϊκό βουνό, τον Όλυμπο... Ήταν 28/9/2019. Το Οροπέδιο των Μουσών στον Όλυμπο ήταν γεμάτο κόσμο! Ορειβάτες από όλη την Ελλάδα μαζεμένοι όλοι μαζι σε ένα υπέροχο κλίμα. Είχαμε ψήσει εκείνο το βράδυ στο καταφύγιο του Χρήστου Κάκκαλου όπου περνούσαμε όλοι όμορφα και μαγικά σε ένα βράδυ γεμάτο ζωή... Ο ουρανός ήταν διαμαντένιος, καθαρός και μπορούσες να δεις τον Γαλαξία μας να λάμπει σαν λεπίδα στον ουρανό. Πήγα στην τοποθεσία Καλάγια όπου και έχεις θέα αυτό εδώ το τοπιο, τις κορυφές του Ολύμπου, το Οροπέδιο και στο τέλος όλα τα εγκόσμια να λάμπουν κάπου στο χάος. Άφησα την κάμερα μου σε ένα σημείο όπου μου επέτρεπε μέσω της περιστροφής της να βγάλω αυτό εδώ το πλάνο ανάλυσης 8K όπου και μπορείτε να δείτε την κίνηση του Γαλαξία όλο το βράδυ καθώς καλπάζει πάνω από τον Μύτικα, το Στεφάνι, Τούμπα, Προφήτη Ηλία και στο τέλος να σβήνει πάνω από τα εγκόσμια. " Konstantinos Vasilakakos
Ώρα για Ανάβαση στο βουνό των Ελλήνων στον ΟΛΥΜΠΟ, το ενδιαίτημα, το Έδος των Θεών κατά τον Όμηρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟδοιπορικό προς τις ιθύκορμες κορυφές του, χάρμα ιδέσθαι, που συνομιλούν με τον Ουρανό .Ατενίζοντας τις γύρω πλαγιές από το « Οροπέδιο των Μουσών» να ακούσουμε το τραγούδι τους και να χορέψουμε μαζί τους, ανάμεσα σε βράχους να παίξουμε κρυφτό με τον ωκύποδα Ερμή ,να μπούμε στη σπηλιά του «Ιθακήσιου», καταφύγιο από τις μπόρες, το κρύο και τον αέρα και αγνάντι προς το Νότο. Να ακούσουμε με δέος τις βροντές από τον θυμό και τους κεραυνούς του Νεφεληγερέτη και να δούμε τις αστραπές του. Να δρασκελήσουμε το τοξοειδές «Στεφάνι» και να αφιερώσουμε σπονδή στους θεούς μας στην πιο ψηλή ακκιδοειδή κορυφή «Μύτικας» Μέλπει τις χορδές της λύρας του ο Απόλλωνας σκορπίζοντας γενναιόδωρα την ψυχική ανόρθωση του Νέου Ανθρώπου, αναγγέλλοντας στην ανθρωπότητα τη νίκη της Ζωής.
Εδώ ψηλά η Ελλάδα ξαναγεννιέται, τα σύμβολά της και τα αρχέτυπα της Μυθιστορίας της γίνονται οι οδηγοί του νέου οδοιπορικού μας. Ας επανασυνδεθούμε με τις λησμονημένες αξίες μας, αρετές μας, τα ιερά και τα όσια μας, ας επανδρώσουμε την ψυχή μας με την γνώση των θεών μας, των φιλοσόφων μας, των παιδαγωγών μας και των ηρώων μας. Εδώ ψηλά ας απελευθερώσουμε τις μνήμες της συλλογικής και ατομικής μας ιστορίας, ανυψώνοντας το βλέμμα μας, την ψυχή μας και τον Νού μας στα ψηλά μονοπάτια των ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΑΝΑΚΤΟΡΩΝ !!!
ΑΓΑΝΝΙΦΟΣ ΝΙΦΟΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙΓΛΗΕΙΣ ΑΙΩΝΙΟΣ ΟΛΥΜΠΟΣ
https://iparea.wordpress.com/2011/07/14/%ce%b6%ce%b5%cf%85%cf%82-%ce%bf-%ce%b7%ce%b3%ce%b5%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%bd%ce%bf%cf%85%cf%82/
Η ΕΝΝΟΜΟΣ ΤΑΞΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΘΡΟ, ΠΆΝΩ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΧΕΙ ΣΤΗΘΕΙ ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΩΝ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΡΟΥΠΑΡΧΟΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, Ο ΝΟΜΟΣ, ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΕΜΕΣΗ, ΑΔΡΑΣΤΕΙΑ, ΔΙΚΗ,ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΝΑΓΚΗ, ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ, ΜΟΙΡΕΣ, ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΕΠΟΝΘΟΤΟΣ.
https://kleio2012.blogspot.com/2014/07/blog-post_4683.html