Η αποκαθήλωση

Η αποκαθήλωση ενός  συστήματος

 Αυτό που ζούμε είναι αναμφίβολα το θέατρο του παραλόγου, ένα παράλογο, που δεν είναι τωρινό, αλλά που έχει τις ρίζες του πιο βαθειά. Οι περισσότεροι δεν το είχαν αντιληφθεί βαθειά απαχαυνωμένοι μέσα σε μία πλαστή και ευθραστη ευμάρεια. Στις μέρες μας όλοι έχουν ξεβολευτεί οι παχειές αγελάδες έχουν γίνει ισχνές και άλλες “απεβίωσαν”. Μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα , ο φόβος, η ανασφάλεια, η κακεντρέχεια, οι ανέφικτες προσδοκίες, έχουν ξυπνήσει τα πιο μοχθηρά ζωώδη ένστικτα στον πολιτισμένο άνθρωπο, που δεν ήταν τελικά και τόσο πολιτισμένος, αλλά ένα “άρρωστο ζώο”, όπως θα έλεγε και ο Ρουσσώ.
Η σήψη των κοινωνιών είναι σε προχωρημένο στάδιο και η δυσοσμία τους έχει καλύψει όλον τον πλανήτη σε μία επικείμενη έκρηξη.
Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους, παρόλο που συνεχίζουν κάποιοι να αδολεσχούν δημαγωγώντας σε ατελείωτα συνέδρια ευρωπαικά, κομματικές συγκεντρώσεις, σε εγκαίνια, σε γιορτές-φανφάρες κλπ.Λόγια λόγια λόγια που δεν εμπνέουν κανένα που δεν έχουν καμμία δύναμη, γιατί δεν έχουν σκοπό δεν έχουν αλήθεια, ΟΡΑΜΑ, που εκπορεύονται απο τελειωμένους διαφθαρμένους , φοβισμένους μην χάσουν την καρέκλα τους που τρίζει,ανίκανους, μονόφθαλμους και απευθύνονται σε μία αποκοιμισμένη , τυφλή, πρωτόγονη αγέλη άβουλων μαζανθρώπων που χειροκροτούν την "ταφή τους"
Για να γεννηθεί κάτι καινούργιο, αληθινό, όμορφο, θα πρέπει πρώτα να γκρεμιστεί το σαθρό να αποκαθηλωθεί, και μην ξεχνάμε πάντα μέσα από οδύνες έρχεται μία ΝΕΑ ΖΩΗ, ως μία αδήρητη πραγματικότητα.
Προς το παρόν ας αφήσουμε του παλιάτσους εγχώριους και ξένους , βυθισμένοι στο έρεβος του διαταραγμένου τους μυαλού, να δώσουν την τελευταία τους απελπισμένη παράσταση του παραλόγου και του παραληρηματος τους πριν οδηγηθούν οριστικά στην λήθη ,ως τιτλούχοι μιας παρακμιακής απάνθρωπης άλογης εποχής.