Στον Ουράνιο Θόλο, έχουμε τον Αστερισμό Υάδες, τροφοί του Διόνυσου,που οι φωτεινότεροι αστέρες του σχηματίζουν ένα σχήμα «Λ» στον ουρανό, μαζί με τον ερυθρό γίγαντα Αλντεμπαράν, τον φωτεινότερο αστέρα σε όλο τον αστερισμό. Αναφέρονται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα, περιγράφοντας την ασπίδα του Αχιλλέα.
Ο «Νούς του Διός» που θα οδηγήσει τον άνθρωπο στο ίδιο επίπεδο συνειδητότητας με τους ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ.
Η Έκσταση και οι Μεταμορφώσεις που αποτελούν τις σημαντικές όψεις του Διονυσιασμού, είναι μια τελετουργική συμπεριφορά για την επίτευξη αλλαγής της κατάστασης συνείδησης.
Γιατί η έκσταση, εκτός από την άμεση προσωπική επικοινωνία με τη θεότητα, είναι ταυτόχρονα συλλογική και κοινωνική πάνω στην μεγάλη σκηνή θεάτρου του Κόσμου , ενός μεγάλου δραματικού θιάσου.
Στον περιπλανώμενο Διονυσιακό θίασο ο ηθοποιός-άνθρωπος ,φορώντας την μάσκα του ανακαλύπτει επικοινωνεί και συμφιλιώνεται με τον εσωτερικό του θεό,μετά από μία κοπιαστική , μυστηριακή, εκστασιακή διαδικασία . Και είναι αυτό το μεγαλύτερο επίτευγμα, η υπέρτατη πράξη δύναμης και ηρωισμού του ανθρώπου για να απαλλαγεί από τη τιτανική φύση του και τα δεσμά της .
Η μάσκα που συμβολίζει τον ίδιο τον Διόνυσο είναι το προσωπείο ή η περσόνα που κρατά ενωμένες τις δύο ταυτότητες και τους ρόλους Θεατή-Ηθοποιού , είναι δε ένα είδος Πύλης, μιάς Γέφυρας ανάμεσα σε δύο κόσμους τόσο διαφορετικούς αλλά και τόσο όμοιους. ..
"Σαν παράσταση να το φανταστείς
πότε εσύ, πότε εγώ πρωταγωνιστής."
Η μάσκα που συμβολίζει τον ίδιο τον Διόνυσο είναι το προσωπείο ή η περσόνα που κρατά ενωμένες τις δύο ταυτότητες και τους ρόλους Θεατή-Ηθοποιού , είναι δε ένα είδος Πύλης, μιάς Γέφυρας ανάμεσα σε δύο κόσμους τόσο διαφορετικούς αλλά και τόσο όμοιους. ..
Αυτός που τη φορά είναι ταυτόχρονα ο ίδιος και κάποιος άλλος. Αυτή η μετάβαση και η εναλλαγή από τον ένα ρόλο στον άλλο, ή έκσταση και οι μεταμορφώσεις αποτελούν το βασικό θέμα του Διονυσιασμού και είναι μία τελετουργική συμπεριφορά για την επίτευξη αλλαγής της συνειδησιακής κατάστασης με στόχο να δημιουργηθεί ένας νέος άνθρωπος, ο οποίος ξαναγεννιέται, όπως ο ίδιος ο Διόνυσος.
Διόνυσος ο Λυσεύς, ο Ελευθερωτής, πάντα Νέος, γνωρίζει καλά τους όρους του παιχνιδιού, στην μεγάλη σκηνή του Θεάτρου του, και όποιος τους κατανοήσει και κοιτάξει τον θεο-άνθρωπο μέσα του θα ανακαλύψει ένα άλλο εαυτό ,πίσω από την ΜΑΣΚΑ.
Ο Θεός Διόνυσος ενώ ατενίζει τις εγκλωβισμένες ανθρώπινες ψυχές και θλίβεται για αυτές
Στον Αγρόν του Διόνυσου Ζαγρέος ,έρχονται και επανέρχονται οι ψυχές των θνητών, άλλοτε πάσχουσες και άλλοτε ποιούσες, μέχρι να αποκτήσουν ταυτότητα και αυτοσυνειδησία, πάντα όμως εν κινήσει, γι΄αυτό και το παιχνίδι των πεσσών.
Διόνυσος ο Λυσεύς, ο Ελευθερωτής, πάντα Νέος, γνωρίζει καλά τους όρους του παιχνιδιού, στην μεγάλη σκηνή του Θεάτρου του, και όποιος τους κατανοήσει και κοιτάξει τον θεο-άνθρωπο μέσα του θα ανακαλύψει ένα άλλο εαυτό ,πίσω από την ΜΑΣΚΑ.
Ο Θεός Διόνυσος ενώ ατενίζει τις εγκλωβισμένες ανθρώπινες ψυχές και θλίβεται για αυτές
Στον Αγρόν του Διόνυσου Ζαγρέος ,έρχονται και επανέρχονται οι ψυχές των θνητών, άλλοτε πάσχουσες και άλλοτε ποιούσες, μέχρι να αποκτήσουν ταυτότητα και αυτοσυνειδησία, πάντα όμως εν κινήσει, γι΄αυτό και το παιχνίδι των πεσσών.
Παίζοντας ο Διόνυσος μέσα στον ΧΡΟΝΟ και τον ΧΩΡΟ , ορίζει την νομοθετική εξουσία του ΟΛΟΥ, γιατί υπάρχει μία αφανής ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ, που επαναφέρει την ΤΑΞΗ και την οποία ο Διόνυσος επικαλείται να εφαρμόσει.
Διόνυσος και Ώρες
Στιγμές της ψυχής από την αιωνιότητα στο ταξίδι της ζωής!
Το θέατρο του Διονύσου ήταν το πρώτο που ιδρύθηκε στην αττική γη και αυτό στο οποίο πρωτοπαίχτηκαν τα έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη. Υπολογίζεται ότι κατά τον 4ο αι. π.Χ., όταν ολοκληρώθηκε η μνημειακή του διαμόρφωση, το θέατρο χωρούσε περίπου 15.000-16.000 θεατές.
«ΤΑ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ» και σύμφωνα με τον Θουκυδιδη, τα αρχαιότερα Διονύσια, γιορτάζονταν τον μήνα Ανθεστηριώνα .Η πομπή ξεκινούσε από το Φάληρο, και κατευθυνόταν στο μεγάλο ιερό του θεού «εν Λίμναις», στη Γαργαρέττα (Κουκάκι) πίσω από του Λόφο του Φιλοπάππου. Κατά τη γιορτή των Ανθεστηρίων τελούνταν μυστήρια (άρρητα-ιερά) -που τα επέβλεπε ο άρχοντας-βασιλιάς- κατά τη διάρκεια της νύκτας στον αρχαίο ναό του Λιμναίου Διονύσου στις Λίμνες (Ν.Δ. της Ακρόπολης), ο οποίος άνοιγε μόνο μια φορά τον χρόνο.
Στα Μεγάλα Διονύσια κατά την Εαρινή Ισημερία, έχουμε τον συμβολισμό του θανάτου του Διονύσου του Ζαγρέως και την εκ νέου γέννησή του, με την παρέμβαση της Θεάς Αθηνάς της Σοφίας , από την φύση του Ολυμπίου Διός ως Διονύσου του Άνθιου, ο οποίος κατόπιν ανασταίνεται και μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευθερέα, δηλαδή τον ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και τον κύκλο των ενσαρκώσεων. Η εαρινή ισημερία αντιπροσωπεύει τον θάνατο της τιτανικής φύσεως των ανθρωπίνων ψυχών και την μεταμόρφωσή και την αναγέννησή της στις αληθινές αξίες του πνευματικού κόσμου .
Η μυσταγωγική έννοια της ζωής, στην Ελληνική πραγματεία, νοείται ως παν το υπάρχον και όχι μόνο η ζωή των όντων και ο θάνατος στα Ελληνικά Μυστήρια είναι αλληγορία και εικονίζει την μεταμόρφωση, γιατί θάνατος στην Φύση, με την έννοια της εξαφάνισης, δεν υπάρχει. Στα Ελευσίνια μυστήρια η εαρινή ισημερία συμβολιζόταν με την απελευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλούτωνα . Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευθερέας , ο οποίος την μεταφέρει στον Όλυμπο όπου η Περσεφόνη μεταμορφώνεται και αυτή σε ουράνια θεότητα .
Η περίοδος από την ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ μέχρι το ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυημένος έπρεπε να προσαρμοστεί με την αναγεννώμενη φύση και τα υπέροχα «χρώματα» των ανθών της και να εναρμονίσει την συμπεριφορά του με τα «αρώματα» της, αφού τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν την ανθρώπινη ψυχή στην ηρωική πορεία της προς την ανάτασή της και το Ιερό Πνεύμα, μακριά από το έρεβος που την έχει καθηλώσει.
Κατά το θερινό Ηλιοστάσιο δε, τελούσαν γιορτές εξέφραζαν την λατρεία τους προς την θεία δημιουργία που έφθασε δια των εκδηλώσεων των Νόμων της και την ευγνωμοσύνη τους προς τον Θεό Απόλλωνα, τον Θεό της αιωνίας νεότητας, ο οποίος, κατ’ αυτήν την ώρα του έτους, παρέδιδε την λύρα του στον Θείο Ορφέα για να κρούει τις χορδές της και να μεταδίδει στις ψυχές των μυστών τους ήχους της ώστε να εναρμονίζουν τις πνευματικές τους δυνάμεις προς την πνευματική φύση του Θεού της αιωνίας νεότητας, τρώγοντας την τροφή που την αποκαλούσαν αμβροσιακή και πίνοντας τον Διονυσιακό οίνο.
Πώς αναταράσσονται μέσα στο απέραντο σύμπαν, πώς στριφογυρίζουν και αλληλοζητούνται αυτές οι αμέτρητες ψυχές που αναβρύζουν απ’ τη μεγάλη ψυχή του κόσμου! Πέφτουν από πλανήτη σε πλανήτη και κλαίνε μέσα στην άβυσσο την ξεχασμένη πατρίδα. Είναι τα δάκρυά σου Διόνυσε…. Ω μεγάλο Πνεύμα, ώ Θείε Λυτρωτή, ξαναπάρε τις κόρες σου στον φωτεινό σου κόλπο!
Η Διονυσιακή τέχνη μετατρέπεται σε ένα τεράστιο θέατρο , όπου ο άνθρωπος καλείται να παίξει μεγάλους και μικρούς ρόλους, χωρίς να ταυτίζεται ποτέ, μέχρι που μέσα σε έναν κόσμο της φαινομενικότητας και της παροδικότητας να ανακαλύψει την πραγματική πηγή της ζωής και το αληθινό πρόσωπο του κόσμου που μας περιβάλει. Η Διονυσιακή Τέχνη συνδέεται όμως και με την οδύνη που ο άνθρωπος αισθάνεται όταν βρίσκεται σε διάσταση με την ύπαρξη του και νοιώθει «ΞΕΝΟΣ» με το κόσμο του. Και είναι αυτός ο πόνος που θέλει να μετουσιώσει και να μεταμορφώσει μέσα από την Διονυσιακή έξαρση.
Είναι αυτή η λαχτάρα και η προσδοκία της ψυχής του , στην αέναη Διονυσιακή πορεία της, μετρώντας τις ΩΡΕΣ, που αποτελούν πάντα μέρος της, για να κατανοήσει , και να ενωθεί με την αιωνιότητα!
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα…. με Φως αμιγώς Πρωτογενές Ελληνικόν!
Στιγμές της ψυχής από την αιωνιότητα στο ταξίδι της ζωής!
Το θέατρο του Διονύσου ήταν το πρώτο που ιδρύθηκε στην αττική γη και αυτό στο οποίο πρωτοπαίχτηκαν τα έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη. Υπολογίζεται ότι κατά τον 4ο αι. π.Χ., όταν ολοκληρώθηκε η μνημειακή του διαμόρφωση, το θέατρο χωρούσε περίπου 15.000-16.000 θεατές.
«ΤΑ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ» και σύμφωνα με τον Θουκυδιδη, τα αρχαιότερα Διονύσια, γιορτάζονταν τον μήνα Ανθεστηριώνα .Η πομπή ξεκινούσε από το Φάληρο, και κατευθυνόταν στο μεγάλο ιερό του θεού «εν Λίμναις», στη Γαργαρέττα (Κουκάκι) πίσω από του Λόφο του Φιλοπάππου. Κατά τη γιορτή των Ανθεστηρίων τελούνταν μυστήρια (άρρητα-ιερά) -που τα επέβλεπε ο άρχοντας-βασιλιάς- κατά τη διάρκεια της νύκτας στον αρχαίο ναό του Λιμναίου Διονύσου στις Λίμνες (Ν.Δ. της Ακρόπολης), ο οποίος άνοιγε μόνο μια φορά τον χρόνο.
Στα Μεγάλα Διονύσια κατά την Εαρινή Ισημερία, έχουμε τον συμβολισμό του θανάτου του Διονύσου του Ζαγρέως και την εκ νέου γέννησή του, με την παρέμβαση της Θεάς Αθηνάς της Σοφίας , από την φύση του Ολυμπίου Διός ως Διονύσου του Άνθιου, ο οποίος κατόπιν ανασταίνεται και μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευθερέα, δηλαδή τον ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και τον κύκλο των ενσαρκώσεων. Η εαρινή ισημερία αντιπροσωπεύει τον θάνατο της τιτανικής φύσεως των ανθρωπίνων ψυχών και την μεταμόρφωσή και την αναγέννησή της στις αληθινές αξίες του πνευματικού κόσμου .
Η μυσταγωγική έννοια της ζωής, στην Ελληνική πραγματεία, νοείται ως παν το υπάρχον και όχι μόνο η ζωή των όντων και ο θάνατος στα Ελληνικά Μυστήρια είναι αλληγορία και εικονίζει την μεταμόρφωση, γιατί θάνατος στην Φύση, με την έννοια της εξαφάνισης, δεν υπάρχει. Στα Ελευσίνια μυστήρια η εαρινή ισημερία συμβολιζόταν με την απελευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλούτωνα . Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευθερέας , ο οποίος την μεταφέρει στον Όλυμπο όπου η Περσεφόνη μεταμορφώνεται και αυτή σε ουράνια θεότητα .
Η περίοδος από την ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ μέχρι το ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυημένος έπρεπε να προσαρμοστεί με την αναγεννώμενη φύση και τα υπέροχα «χρώματα» των ανθών της και να εναρμονίσει την συμπεριφορά του με τα «αρώματα» της, αφού τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν την ανθρώπινη ψυχή στην ηρωική πορεία της προς την ανάτασή της και το Ιερό Πνεύμα, μακριά από το έρεβος που την έχει καθηλώσει.
Κατά το θερινό Ηλιοστάσιο δε, τελούσαν γιορτές εξέφραζαν την λατρεία τους προς την θεία δημιουργία που έφθασε δια των εκδηλώσεων των Νόμων της και την ευγνωμοσύνη τους προς τον Θεό Απόλλωνα, τον Θεό της αιωνίας νεότητας, ο οποίος, κατ’ αυτήν την ώρα του έτους, παρέδιδε την λύρα του στον Θείο Ορφέα για να κρούει τις χορδές της και να μεταδίδει στις ψυχές των μυστών τους ήχους της ώστε να εναρμονίζουν τις πνευματικές τους δυνάμεις προς την πνευματική φύση του Θεού της αιωνίας νεότητας, τρώγοντας την τροφή που την αποκαλούσαν αμβροσιακή και πίνοντας τον Διονυσιακό οίνο.
Πώς αναταράσσονται μέσα στο απέραντο σύμπαν, πώς στριφογυρίζουν και αλληλοζητούνται αυτές οι αμέτρητες ψυχές που αναβρύζουν απ’ τη μεγάλη ψυχή του κόσμου! Πέφτουν από πλανήτη σε πλανήτη και κλαίνε μέσα στην άβυσσο την ξεχασμένη πατρίδα. Είναι τα δάκρυά σου Διόνυσε…. Ω μεγάλο Πνεύμα, ώ Θείε Λυτρωτή, ξαναπάρε τις κόρες σου στον φωτεινό σου κόλπο!
Είναι αυτή η λαχτάρα και η προσδοκία της ψυχής του , στην αέναη Διονυσιακή πορεία της, μετρώντας τις ΩΡΕΣ, που αποτελούν πάντα μέρος της, για να κατανοήσει , και να ενωθεί με την αιωνιότητα!
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα…. με Φως αμιγώς Πρωτογενές Ελληνικόν!
πότε εσύ, πότε εγώ πρωταγωνιστής."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου